Jakie myśli rodzą się w Tobie, gdy rozważasz, jakie jest ludzkie ciało? Czy postrzegasz je jako coś dobrego czy złego? Chrześcijaństwo przez wieki z powodu wielu wypaczeń – wynikających ze złego rozumienia Słowa Bożego czy wielu błędnych przekładów Nowego Testamentu z języka greckiego na ojczysty – traktowało ciało co najmniej nieufnie. Jak więc jest? Czy ciało jest czymś złym? Jakie podejście do ciała powinien mieć uczeń Jezusa?

Moja siostrzenica kilka lat temu przygotowywała się do I Komunii Świętej. Jej mama, nieco zdegustowana jakością przygotowania albo lepiej – treścią podręczników, z oburzeniem pokazała mi, jakiej definicji żalu za grzechy mają się uczyć dzieci: „Żal to boleść duszy nad popełnionym czynem”. Ta definicja oczywiście jest poprawna, ale użyty język wymaga solidnego wyjaśnienia, jeśli chcemy właśnie taką definicją żalu pomagać sobie w przygotowaniu do spowiedzi.

Wydarzenie z drugiego rozdziału Ewangelii wg św. Mateusza opisuje hołd złożony przez trzech niezwykłych mężczyzn przed Jezusem tuż po jego urodzeniu. Zostali oni nazwani przez ewangelistę mędrcami. To wydarzenie (nie dające się jak dotąd zweryfikować historycznie) dało najwyraźniej sporo do myślenia pierwszym chrześcijanom, skoro młody Kościół nadał mu doniosłe znaczenie i w sposób szczególny chciał, aby w liturgii je wspominać.

Ten tekst miał mieć inny tytuł, zdecydowanie mniejszą długość i o czym innym miał mówić. Okoliczności sprawiły, że dedykuję go dominikaninowi śp. Ojcu Maciejowi Ziębie, mojemu spowiednikowi, przewodnikowi duchowemu, miłośnikowi sportu i przyjacielowi. 31 grudnia Ojciec odszedł do Pana. Był osobą, która wywarła na mnie jako człowieka i trenera niebagatelny wpływ. Skoro rubryka „Okiem trenera” jest poświęcona szeroko pojętej kulturze fizycznej, a z Ojcem Maciejem przegadaliśmy godziny na temat roli sportu w ludzkich relacjach i ogólnie pojętym życiu człowieka, chciałbym się z Wami podzielić moim doświadczeniem tej wspólnej drogi.

Gdy tylko spadły pierwsze górskie śniegi, odkurzyłem narty biegowe i rozpocząłem sezon rodzinnych wypadów na deskach. Pokochałem ten sport dawno temu. Jest to okazja do przygody, ale też budowania relacji i – co bardzo ważne – nie trzeba być wysportowanym ekspertem od dwóch desek, by zacząć.

Wiele lat temu byłem z rodzicami na wyjeździe zimowym nad Morzem Bałtyckim. W trakcie spaceru po ośnieżonej plaży spotkaliśmy grupę ludzi biegającą wzdłuż brzegu w strojach kąpielowych. Mieli co prawda czapki, rękawiczki oraz coś na nogach, ale widok był osobliwy. Prawdziwe zdziwienie przeżyłem jednak, gdy ci ludzie zaczęli wchodzić do morza.

W ostatnich tekstach pochyliłem się nad problemem wdrażania zmian. Wstęp znajdziesz tu, a rozwinięcie koncepcji jeźdźca tutaj. Jeśli nie czytałeś tych tekstów wcześniej, zajrzyj proszę do nich, ponieważ niniejszy tekst jest ich kontynuacją.

Antoine de Saint-Exupéry powiedział: “Nigdy nie trać cierpliwości – to jest ostatni klucz, który otwiera drzwi”. Oto historia człowieka, który musiał czekać długie lata na efekty działań, na których zdążył już postawić krzyżyk.

Część z nas zasiądzie lub już zasiadło do spisywania postanowień noworocznych, a część z nas machnie na to ręką, ponieważ wiele razy już próbowali coś zmienić w swoim życiu i często niewiele z tego wychodziło. Siłownie, które przeżywają oblężenie mniej więcej od stycznia do lutego, obrazują to chyba najlepiej.

Zapraszamy na styczniowe Eucharystie dla Klubu Magis. Informacje w dalszej części artykułu. (Materiał dostępny dla Klubowiczów). 

Prowadzili Mariusz Marcinkowski i Dawid Gacek.

Prowadził Mariusz Marcinkowski.

Dziś w audycji wychodzimy od wywołanego przez papieża Franciszka tematu posługi kobiet w Kościele i mówimy o:

- liście biskupa Rzymu sankcjonującym możliwość pełnienia przez kobiety posługi akolitatu i lektoratu;

- misji świeckich w dzisiejszym i przyszłym Kościele;

- absurdalnej poprawności politycznej w nowym Kongresie w USA, której przykładem była modlitwa w czasie pierwszej jego sesji;

- znaku krzyża polskich skoczków narciarskich.

Prowadzą Jarosław Kumor i Michał Ziółkowski.

Mieć pokój w trudnych czasach to nie lada wyzwanie. Jak się okazuje, dla niektórych bohaterów naszych zwierzęcych dialogów również...

Nie jest rzeczą, wymaga relacji, komunikuje się i najczęściej łatwiej go “ustawić” niż tego kogoś obok niego – na dwóch nogach. Oto psia refleksja na początek roku.